خواص درمانی گواوا:

گوآوا یا اَمرود، اَرمود، (نام علمی Psidium guajava) نوعی گیاه گرمسیری با درختچه‌ای همیشه‌سبز از خانواده میرتاسه‌ است که برگ‌های دربرابر هم دراز و بیضی شکل دارد. این درختچه بومی آمریکای جنوبی و آمریکای مرکزی، پرو، برزیل و مکزیک است. گواوا درختچه‌ای همیشه سبز است و برگ‌های آن بدون کرک یا پوشیده از کرک است و گل‌های آن خوشبو است. پوست تنه گواوا سبز یا قهوه‌ای متمایل به قرمز است. دارای ریشه‌های سطحی است ریشه می‌تواند به گونه عمقی و پرپشت گسترش پیدا کند. گل‌های آن سفید و خوشبو هستند و در بهمن و اسفند به گل می‌نشیند. میوه آن چیزی همانند به زیتون یا انار کوچک است. چرا که در بالای میوه تاجی از کاسبرگ‌ها قرار دارد. میوه آن گوشتدار است. دانه‌های آن مانند دانه‌های انگور در گوشت قرار دارد. رنگ میوه قرمز یا زرد است. میوه آن شیرین است و آن را خام یا پخته به شکل مربا و ژله می‌خورند. در مناطق جنوب ایران، به این میوه زیتون محلی نیز می‌گویند.
شکوفه گواوا:
گیاه گواوا از خانوادهٔ میرتاسه و جنس پسیدیوم (Psidium) می‌باشد. جنس پسیدیوم دارای ۱۵۰ گونه‌است، ولی اغلب خودرو هستند و دارای میوهٔ قابل بهره‌گیری نمی‌باشند، تنها شمار کمی از آن‌ها اصلاح شده و دارای فراورده مرغوب هستند. پاره‌ای از گونه‌های به شکل پایه برای پیوند کردن گونه‌های مرغوب و دو رگ‌گیری بکار گرفته می‌شوند. میوه از دید گیاهشناسی یک هسته چند دانه‌است که اندازهٔ قطر آن از دو نیم تا ۱۰ سانتیمتر متغیر و به شکل‌های گرد، بیضوی، مستطیلی، یا گلابی مانند می‌باشد. رنگ پوست میوه زمانی که رسیده باشد، زرد ولی رنگ گوشت میوه می‌شود صورتی، کرم، سفید یا زرد بوده و بافت میوه هموار یا موجدار باشد. میوه گوشتی و ضخامت آن متفاوت است. دانه‌ها در درون گوشت پراکنده‌اند. در گونه‌های مختلف میوه‌هایی با اسید کم، میوه‌های شیرین و خوشمزه، میوه‌های بی‌مزه و بدون مزه، میوه‌های با میزان قند و اسیدیتهٔ کم یا اسیدیتهٔ بسیار هست.
زادگاه و رویشگاه‌ها:
این گیاه بومی مناطق گرمسیری آمریکا است. زادگاه اصلی این گیاه برزیل بوده ولی در زمان نامعلومی وارد کلمبیا شده‌است. اسپانیایی‌ها گواوا را به فیلیپین و پرتغال برده‌اند که از پرتغال هم به هندوستان وارد شده و به سرعت گسترش یافته‌است، زیرا دانه فراوان و رویش بسیار خوبی دارد. گواوا در بلندی ۱۵۰۰متری از سطح دریا در سیلان کشت شده‌است. کشورهای بزرگ از دید سطح زیر کشت گواوا بر این پایه‌اند: کشورهای جنوبی آسیا، هاوایی، ایسلند، کوبا و هندوستان.
گواوا در ایران:
گواوا سال‌ها قبل به ایران وارد شد و به گونه پرورشی در شمال و بیشتر جنوب ایران در دو استان هرمزگان و خانه ابود احمدي معروف به عبدالله ترانسپورت و سیستان و بلوچستان کاشته شده که با نام زیتون محلی نیز شناخته می‌شود. شهرستانهای بندرعباس، میناب، رودان، سیاهو، چابهار، سرباز، نیکشهر از بسترهای تولید محدود گواوا در ایران است.
میوه گواوا:
میوه گیاه گواوا دارای ترپنوئیدها، پکتین، روغن فرار و تانن است. در ۱۰۰ گرم از این میوه، ۸۲ درصد آب، ۷/۰ درصد پروتئین، ۶/۰ درصد چربی، ۱۱ درصد هیدرات کربن، کلسیم، فسفر، آهن، سدیم، پتاسیم، گونه‌های ویتامین‌های آ، ب، ایبوفلاوین و ویتامین ث هست.
کاربردهای دارویی:
از همه قسمت‌های این گیاه همانند میوه‌های جوان و نارس آن برای داروی ضد اسهال بهره‌گیری می‌شود. جوشانده پوست خشک درختچه برای درمان درد معده بکار برده می‌شود. همچنین برای رفع ناراحتی‌های پوست، همانند جرب و زخم‌ها کاربرد دارد. از برگ‌های گیاه به شکل آنتی‌بیوتیک در برابر استافیلوکوک‌ها بهره‌گیری می‌شود. بومیان در محل‌هایی که این گیاه می‌روید، از برگ‌های جویده شده آن که با دندان‌ها له شده و آغشته به بزاق شده باشد برای قطع خون‌ریزی زخم‌ها بهره‌گیری می‌کنند. از برگ این درخت درست همانند برگ چای بهره‌گیری می‌شود و آب فشرده میوه آن برای دیابت سودمند است. جوشانده برگ و پوست آن به شکل قاعده‌آور بهره‌گیری می‌شود و برای خانم‌ها پس از زایمان سودمند است. میوه رسیده و خشک شده آن برای درمان اسهال خونی مصرف می‌شود. میوه آن نرم‌کننده سینه بوده و برای عفونت‌های حاد گلو به نام گونه‌ای آرام‌کننده بهره‌گیری می‌شود.

0  |  ویکیپدیا  |  بازدید: 1117