کاندید عمل ایمپلنت دندان:

مورد اول گروه سیستمیک یا مسائل کلی جسمانی فرد است که در آن اصولا وضعیت جسمانی بیمار از نظر ساخت و ساز و به اصطلاح متابولیسم بدن بررسی و در طی آزمایشات پاسخ داده می شود. اصولا افرادی که برای کاشت دندان یا ایمپلنت مناسب نیستند، فقط افرادی هستند که دچار بیماری های خاص به صورت طولانی مدت هستند. مهم ترین آن ها بیماری دیابت است که در اشخاصی که علی الخصوص دیابت تیپ یک دارند و به صورت موروثی این بیماری به آن ها منتقل شده این دسته از بیماران به دلیل داشتن شرایط خاص در سیستم جسمانی شان (افزایش قند در زمان های مختلف) برای انجام کاشت دندان دارای ریسک هستند. چون در افراد دیابتیک اصولا مساله ترمیم و ارتباطات پیوندی و فیبرهای خاص کلاژنی در بدن (که خیلی اثر مهمی دارند) و همین طور ساخت سلول های پروجنیتور یا سلول های اصلی ساخت بافت، این افراد ضعیف هستند، به همین دلیل در عمل جوش خوردگی ایمپلنت به استخوان ممکن است این توانایی را نداشته باشند.
دیابتیک های تیپ دو هم که به صورت اکتسابی بیماری قند پیدا کرده اند اگر نتوانند قند را کنترل کنند باز هم شامل ریسک هستند مگر اینکه بتوانند قندشان را در یک حد نصاب مشخص با استفاده از دارو، انسولین، تغذیه یا تمرینات ورزشی و … ثابت نگه دارند.
پل های دندانی یا بریج:
– مورد دوم بیماری های متابولیک هستند. این ها اصولا افرادی هستند که به صورت ژنتیک مشکلاتی دارند که متابولیسم بدن به صورت موازنه در آن ها انجام نمی گیرد و این ها هم معمولا نمی توانند پاسخگوی خوبی برای کاشت ایمپلنت باشند.
– مورد بعدی افرادی هستند که اصولا بیماری های خاص استخوانی دارند، نرمی استخوان دارند یا زمینه های عدم ساخت بافت های سخت در اندام شان خوب نیست و طبیعتا آن ها هم نمی توانند کاندیدای خوبی باشند. غیر از این موارد اصولا اکثریت افراد می توانند ایمپلنت را از لحاظ سیستمتیک بدن بپذیرند.
– گروه دیگر ربط پیدا می کنند به موضوعات سابجکتیو یا شخصی؛ خود فرد به تنهایی از لحاظ زمنیه و عادات نمی توانند کاندیدای خوبی برای کاشت ایمپلنت باشند. اصولا عاداتی مثل سیگار کشیدن مهم ترین عاملی است که یک شخص را از کاندید خوب کاشت دندان یا ایمپلنت دور می کند و چنانچه برای این افراد کاشت ایمپلنت انجام شود، اگر میزان استفاده از دخانیات را نتوانند کنترل و یا متوقف کنند، عمر ایمپلنت ها قطعا کوتاه خواهد بود.
یک مورد دیگر که خیلی مهم است، مسئله لوکال شخص است.
به طور مثال اگر شخصی می خواهد در ناحیه دندان پیشین که خالی است ایمپلنت کاشت کند، باید شرایط محیطی و یا Local area آماده برای پذیرش ایمپلنت باشد، در غیر این صورت پذیرش ایمپلنت بسیار سخت است.
ایمپلنت دندان:
معمولا برای اینکه یک ایمپلنت موفق در استخوان فک داشته باشیم، استخوان باید دارای تراکم مناسب و ابعاد مناسب مثل طول، عرض و عمق باشد، نواحی آناتومیکی حیاتی (مثل عروق عصبی اصلی، عروق خونی اصلی و یا سینوس های گونه در فک بالا، حفره بینی و یا مناطق آناتومیکی که محدودیت ایجاد می کند) در اطراف آن منطقه نزدیک باشد. در اغلب موارد امروزه راهکار برای ایجاد زمینه یا ساختار مناسب برای کاشت وجود دارد.
بنابراین جای نگرانی نیست اگر شخصی از نظر منطقه عملکرد دارای ضعف باشد این کار برای او (با یک سری عملیات پیش زمینه و ساختارسازی آن منطقه) مهیا و آماده برای کاشت ایمپلنت می شود.
بنابراین برای این اشخاصی که در مناطق محلی دارای مناسبت های خوبی از نظر کاشت دندان نیستند، به هیچ وجه جای ناامیدی و یاس نیست، به خاطر اینکه عمل های خاصی برای زمینه سازی اشخاص مختلف در موارد مختلف وجود دارد که می تواند ایجاد شرایط کاشت ایمپلنت برای این اشخاص را به وجود آورد.
مورد بسیار مهم در مورد ایمپلنت که یک شخص را از کاندید ایمپلنت بودن دور می کند، مسئله فرهنگی اجتماعی است. اصولا اشخاصی که کاندید انجام ایمپلنت و یا کاشت دندان هستند، این اشخاص قبلا به صورت مشاوره ای مشخص برای توجه و ایجاد زمینه ای برای نگهداری این عامل خارجی در جسم استخوانی شان باید آموزش داده شوند.
ایمپلنت یک قطعه تیتانیوم خالص است که در بطن استخوان جوش خوردگی پیدا می کند و می تواند مثل یک دندان و یا بهتر، سال های سال در طول عمر برای شخص ایجاد شرایط مناسبی برای جویدن کند، منتهی اصولا ایمپلنت ها خیلی بیشتر از دندان های طبیعی (از لحاظ بهداشتی و احتیاط های لازم) نیاز به توجه دارند. به خاطر اینکه دهان دارای یک ترکیب باکتریایی بسیار پیچیده و قوی است، باکتری ها فرصت طلب هستند و منتظر زمینه ای هستند تا بتوانند به بافت های زنده نفوذ کرده و در آنجا بتوانند رشد و تکثیر شوند و به ساختمان ها و اندام های جسم انسان آسیب بزنند.

0  |  دکتر سلام  |  بازدید: 763