ریسک فاکتور های کم شنوایی:

عواملی که می توانند منجر به کاهش شنوایی و آسیب رسیدن به سلول های عصبی موجود در گوش داخلی شوند، عبارت اند از:
افزایش سن: تخریب تدریجی ساختار گوش داخلی به مرور زمان اتفاق می افتد.
صدای بلند: قرار گرفتن در معرض صداهای بلند می تواند به سلول های گوش درونی آسیب برساند. این آسیب می تواند به مرور زمان یا به طور ناگهانی در اثر یه صدای شدید مانند صدای شلیک گلوله اتفاق بیفتد.
وراثت: ساختار ژنی افراد می تواند احتمال ابتلا به کم شنوایی را کم یا زیاد کند.
صدا های محیطی: کار کردن در محیط هایی مانند مزارع، کارخانه جات و محل های ساخت و ساز که سر و صدای زیادی دارند، می تواند احتمال آسیب دیدن گوش داخلی را افزایش دهد. همچنین صداهای انفجاری که ناشی از موتور های جت یا کار با تسلیحات نظامی است، نیز می تواند منجر به کم شنوایی دائم شود. از فعالیت های دیگر که می توانند برای گوش مخرب باشند، می توان به موتور سواری و گوش دادن به موسیقی با صدای بلند اشاره کرد.
برخی از دارو ها: دارو هایی مانند آنتی بیوتیک جنتامایسین، سیلدنافیل ( ویاگرا) و برخی از دارو های مورد استفاده در شیمی درمانی می توانند به گوش داخلی آسیب برسانند. مصرف بیش از حد آسپرین، مسکن ها، دارو های ضد مالاریا و لوپ دیورتیک ها نیز می تواند منجر به بروز علائم کم شنوایی موقت در برخی از افراد شود.
برخی از بیماری ها: بیماری هایی مانند مننژیت که منجر به تب شدید می شوند، می توانند به حلزونیه آسیب بزنند.
درمان کم شنوایی:
درمان های متفاوتی برای حل مشکلات شنوایی وجود دارد که بر اساس نوع و شدت آسیب وارده به گوش، مناسب ترین روش توسط متخصص انتخاب می شود. برخی از این درمان ها عبارت اند از:
حذف توده های ناشی از جرم گوش: این توده ها یکی از علل قابل درمان کم شنوایی می باشند و به راحتی توسط ساکشن یا لوپ برداشته می شوند.
جراحی کم شنوایی گوش:
کم شنوایی، کیفیت زندگی بسیاری از افراد ساکن در آفریقای جنوبی را تحت تاثیر قرار داده است. با وجود این که سمعک راه حل موثری برای حل این مشکل می باشد، اما استفاده از آن برای تمامی ناشنوایان به یک اندازه موثر نیست. آیا روش ساده تری مانند جراحی برای حل مشکلات شنوایی وجود ندارد؟
تنها درصد کمی از افراد واجد شرایط اند ، متاسفانه تعداد کمی از افرادی که از کم شنوایی رنج می برند، واجد شرایط برای انجام عمل جراحی می باشند. بر اساس مقاله ی منتشر شده توسط Healthy Hearing، جراحی تنها در درمان برخی از کم شنوایی ها موثر است. دلایل فراوانی برای از دست رفتن شنوایی وجود دارد. یکی از شایع ترین آن ها، کم شنوایی حسی – عصبی است. این نوع کم شنوایی به علت افزایش سن، قرار گرفتن مداوم در معرض صدا های بلند، عفونت، ضربه به سر یا گوش، تومور و مصرف برخی از دارو ها به طور دائم و غیر قابل برگشت اتفاق می افتد. از علل دیگر کم شنوایی می توان به برخی از اختلالات پردازشی در بخش شنوایی مغز، کم شنوایی هدایتی و کم شنوایی مرکب اشاره کرد.
انواع جراحی های کم شنوایی گوش
جراحی کم شنوایی با ایمپلنت حلزونیه:
معمولاً ایمپلنت های حلزونیه برای بالغین و کودکانی که کم شنوایی حسی – عصبی کامل دارند، استفاده می شود. این دسته از ایمپلنت ها قادرند تا شنوایی افراد را به طور نسبی بازگردانند و بر خلاف سمعک که تنها صدا را بلند تر می کند، می توانند جایگزین بخشی از مسیر عصبی آسیب دیده شوند. در این روش یک دستگاه الکترونیکی کوچک توسط عمل جراحی، زیر پوست پشت گوش قرار می گیرد. این دستگاه به الکترود هایی متصل است که وارد حلزونیه می شوند. بر اساس گفته های بنیاد گوش آفریقای جنوبی، تنها زمانی از این روش باید استفاده کرد که سمعک به تنهایی نتواند شنوایی افراد را بازگرداند. استفاده از ایمپلنت های حلزونیه روشی بسیار گران و تهاجمی است، به همین خاطر گروهی از متخصصین قبل از انجام عمل، مراجعین را به طور کامل بررسی می کنند.
جراحی کم شنوایی با ایمپلنت سمعک:
سمعک های خارجی با مرور زمان پیشرفت های فراوان و قابل توجهی داشته اند، اما امروزه استفاده از سمعک به شکل ایمپلنت داخلی توصیه می شود. یکی از رایج ترین روش های استفاده از ایمپلنت سمعک، ایمپلنت متصل شونده به استخوان نام دارد. در این روش امواج صوتی از طریق استخوان جمجمه به حلزونیه می رسد. افرادی که مشکلات مزمن گوش میانی یا خارجی دارند، بهتر است که از سمعک های داخلی استفاده کنند. توجه داشته باشید این روش تنها برای افرادی موثر است که یکی از دو گوششان از نظر شنوایی سالم باشد.
لوله های تعدیل کننده ی فشار:
در این روش لوله هایی در داخل گوش قرار می گیرد تا فشار هوای داخل گوش متعادل شود و در صورت وجود هر گونه انسداد در شیپور استاش، مسیر عبور هوا باز بماند. برش های کوچکی بر روی پرده گوش زده شده و تمامی مایع داخل گوش تخلیه می گردد. یک لوله کوچک توخالی فلزی یا پلاستیکی وارد گوش می شود تا جریان هوا در داخل گوش میانی برقرار شود. توجه داشته باشید که با گذشت زمان و بهبود یافتن پرده گوش، این لوله ها به بیرون پس زده می شوند. در مواردی هم که این اتفاق نمی افتد، لوله ها را به کمک عمل جراحی خارج می سازند. معمولاً از این روش برای بهبود شنوایی نوجوانان و کودکانی استفاده می شود که از عفونت های مزمن گوش رنج می برند. با این حال ممکن است این عمل در بزرگسالانی که مشکلات ساختاری پرده گوش یا شیپور استاش دارند نیز دیده شود.
جراحی کم شنوایی با استپدکتومی:
استپدکتومی نوعی عمل جراحی است که معمولاً برای درمان کم شنوایی ناشی از اتواسکلروز انجام می شود. اتواسکلروز وضعیتی است که منجر به رشد غیرطبیعی استخوان های گوش میانی می شود، در نتیجه مجرای شنوایی مسدود شده و ارتعاشات صوتی به خوبی نمی توانند به گوش درونی منتقل شوند. در این روش برشی در پشت گوش ایجاد شده و عضلات یا بافت در آن محل برداشته می شود و استخوان اضافی یا غیرطبیعی تصحیح می گردد. در انتها، پروتزی در محل جراحی گذاشته شده و به استخوان سندانی متصل می شود تا مسیر انتقال ارتعاشات صوتی مسدود نشود. ستپدکتومی زمانی انجام می شود که اختلالی در ساختار استخوان رکابی گوش بروز کند و سمعک به تنهایی نتواند شنوایی فرد را به حالت عادی بازگرداند.
تاثیر یوگا بر کم شنوایی:
یوگا فواید فراوانی برای سلامتی بدن دارد و خوشبختانه تمریناتی در این زمینه برای بهبود شنوایی وجود دارد. هدف اصلی در این دسته تمرینات، افزایش گردش خون در گوش و مغز می باشد، به این ترتیب عملکرد سلول های عصبی بهبود می یابد و مواد دفعی و سموم راحت تر دفع می گردد. از حرکات یوگایی که می توانند در افزایش شنوایی موثر باشند، می توان به درخت، لوتوس، کبرا و مثلث اشاره کرد.
تاثیر ورزش روزانه بر کم شنوایی:
تناسب اندام تاثیر به سزایی در نحوه ی عملکرد صحیح گوش و مغز دارد. حتماً لازم نیست که روزانه به باشگاه بروید و تمرینات سخت انجام دهید، کافی است برای مدتی پیاده روی کنید، یوگا انجام دهید یا به کارهای خانه برسید. به این ترتیب دستگاه گردش خون شما با حداکثر کارایی، وظیفه اش را انجام خواهد داد. توصیه می شود که هنگام ورزش کردن، از هر گونه هدفون یا هندزفری به منظور گوش دادن به آهنگ استفاده نکنید، زیرا این کار گوش های شما را در معرض صدای بلند قرار می دهد و احتمال آسیب دیدن سلول های عصبی شنوایی افزایش می یابد. اگر هم تصمیم دارید که با موسیقی ورزش کنید، از آهنگ های ملایم و آرامش بخش استفاده کنید. به این نکته توجه داشته باشید که اگر اطرافیانتان بتوانند آهنگ شما را از طریق هدفونتان بشنوند، لازم است که صدای موسیقی را کم کنید.
ارتباط مراقبه با شنوایی:
سعی کنید تا در مکان های شلوغ و پر از صدا مانند پارک ها و اماکن عمومی برای مدتی مراقبه بگیرید. هنگام مراقبه، نفس های عمیق بکشید تا اکسیژن خونتان افزایش یابد. تمرکزتان را بر روی صدا های محیط افزایش دهید و سعی کنید تا منبع هر صدا را بیابید. ین کار به شما کمک می کند تا به راحتی صدا های مختلف را در یک محیط شلوغ شناسایی کنید و منبع تولید صدا تشخیص دهید.