تاریخچه ایمپلنت دندانی:

بیشتر بخشهای ایمپلنتهای دندانی از تیتانیوم خالص تجاری ساخته میشود. تیتانیوم ماده فلزی است که سالهاست در پزشکی و دندانپزشکی استفاده میشود چون بدن آن را پس نمیزند و خاصیت استئوفیلی (استخوان دوستی) دارد. فرایند واقعی یکپارچگی استخوان (osseo-integration) در واقع آمیختگی بیو شیمی بین سلولهای استخوان دوست و مواد استخوانی به یک لایه اکسید است که در سطح تیتانیوم شکل میگیرد.
کشف یکپارچگی استخوانی همانند پیشرفتهای علمی دیگر بسیار نوید بخش و خوشحال کننده بود. در سال 1952 دکتر پی. آی. برانمارک جراحی ارتوپدی سوئدی بر روی فرایند التیام و جوش خوردن در استخوانهای ران خرگوش تحقیق میکرد. وی یک محفظه نوری (اپتیکال چمبر) کوچک در پای خرگوش استفاده کرد که از طریق آن میتوانست تغییرات دقیقه ای التیام در رگهای خونی استخوان را مشاهده نماید. هنگامی که این مطالعه در حال اتمام بود، برانمارک متوجه شد محفظه نوری ساخته شده از تیتانیوم، با استخوان آمیخته شده و نمیتواند آن را جدا کند. تقریبا همه سیستمهای ایمپلنت امروزی که در اشکال، اندازه ها و انواع مختلف مورد استفاده دندانپزشکی قرار دارند، از همین خاصیت جادویی استخوان دوستی تیتانیوم استفاده میکنند.
کاربردهای اولیه ایمپلنت در دندانپزشکی:
یکی از موفقترین کاربردهای یکپارچگی استخوان در دندانپزشکی، ساخت و توسعه ایمپلنت بوده است. کاربرد ایمپلنتها در دندانپزشکی تقریبا 25 سال پیش از این که مورد استفاده بالینی در دندانپزشکی قرار بگیرد، بررسی شده بود. ایمپلنتهای دندانی ابتدا برای افرادی استفاده میشدند که همه دندانهایشان را از دست داده بودند. همچنین افرادی که در تحمل دندانهای مصنوعی یا نگه داشتن آن، بسیار مشکل داشتند نیز ایمپلنت استفاده میکردند. علت این عدم تحمل یا نگهداشت دندان مصنوعی، اغلب از دست دادن بخش زیادی از استخوان فک است که دندان مصنوعی باید روی آن قرار بگیرد. چون ایمپلنت به استخوان جوش میخورد، استخوان را نیز تثبیت کرده و مانع از کاهش استخوان میشود. تحلیل یک فرایند طبیعی و اجتناب ناپذیر است که طی آن استخوان هنگامی که دیگر پشتیبانی نمیشود یا به دندانی متصل نیست، تحلیل میرود. تنها ایمپلنت دندانی میتواند این فرایند را متوقف ساخته و از استخوان محافظت نماید. از زمان ورود ایمپلنت به دنیای دندانپزشکی در اواخر دهه هفتاد میلادی، بهبود زیادی در طراحی آن ایجاد شده است. امروزه بیشتر ایمپلنتها برای یک یا چند دندان افتاده استفاده میشوند. در ابتدا ایمپلنت در سیستم پیشگام برانمارک در یک اندازه (تک سایز) طراحی و استفاده میشد. ایمپلنتهای اولیه همه از محیط و پهنای یکسانی برخوردار بودند و تنها طول آنها قابل تغییر بود. سطوح اولیه ایمپلنتها صاف و پولیش میشد. به خوبی مشخص شده است که یکپارچگی استخوانی در استخوانهای متراکم به  بهترین شکل صورت میگیرد و معمولا در بخش جلویی فک پایین چنین شرایطی مهیا است.

1  |  شفاگستر  |  بازدید: 1301