عفونت لثه و پریودنتیت:

پنج فاکتور خطر اصلی برای ابتلا به عفونت لثه و پریودنتیت (periodontitis ) وجود دارد که همه افراد اعم از بیماران و پزشکان باید از آنها اطلاع داشته باشند. بیماران نیز باید به نوبه خود باید بدانند پریودنتیت چیست و چه عواملی میتوانند زمینه ساز پریودنتیت باشند.
میزان شیوع عفونت لثه:
اولین چیزی که باید بدانید این است که شیوع دو بیماری اصلی لثه یعنی ژنژیویت و پریودنتیت بالاست. میزان شیوع ژنژیویت هم در نوجوانان و هم در بزرگسالان زیاد است. پریودنتیت که وضعیت پیشرفته تر ژنژیویت است و در آن التهاب مزمن و تحلیل استخوان اتفاق می افتد، در 50 درصد جمعیت بزرگسال بالای 35 سال در امریکا به نوعی دیده میشود. هنوز بهترین راه شناسایی پریودنتیت در بیماران پروب پریودنتال و اندازه گیری عمق پاکِت بین دندان و لثه و ارزیابی خونریزی، حرکت و پسروی لثه است. مجموعه ای از تصاویر رادیوگراف کامل دهان لازم است تا سطح استخوان در قوسهای دندانی مشخص شود. دانستن عوامل زمینه ساز بیماری پریودنتیت برای همه افراد مفید و مهم است. عوامل زمینه ساز بیماری لثه دلیل ایجاد بیماری نیستند بلکه مشخص میکنند چه افرادی بیشتر در خطر این بیماری قرار دارند. یک ارزیابی یا پرسشنامه ساده میتواند این اطلاعات را در اختیار قرار داده و به بیمار آموزش لازم را بدهد. پنج فاکتور خطر اصلی پریودنتیت عبارتند از سیگار، دیابت، عدم رعایت بهداشت   به صورت مناسب، چاقی و پوکی استخوان.
ارتباط بیماریهای سیستمی و پریودنتیت:
شناسایی افرادی که در خطر بالای پریودنتیت قرار دارند و چه افرادی با این یبماری به مطب دندانپزشکی مراجعه میکنند، از افتادن و از دست رفتن دندان  بیمار جلوگیری میکند. در حال حاضر شواهد کافی وجود دارد که نشان میدهد بین پریودنتیت و بیماریهای سیستمی ارتباط وجود دارد. به خاطر این ارتباط، پریودنتیت یک فاکتور خطر برای برخی از بیماریهای سیستمیک به شمار می آید. بیشتر بیماریهای مورد مطالعه که چنین ارتباطی را نشان میدهند عبارتند از دیابت ملیتوس، بیماریهای قلبی عروقی و عوارض بارداری. سایر بیماری هایی که به منظور ارتباط احتمالی با پریودنتیت بررسی میشوند عبارتند از سرطان پانکراس، بیماری ریوی و آرتروز روماتیسمی. بنابراین باید متخصصان از آخرین تحقیقات و دستاوردهای علم پزشکی مطلع باشند و اطلاعات لازم را در اختیار بیمارانشان قرار دهند. بیماران باید بدانند آیا پریودنتیت دارند که آن را درمان کنند یا خیر و اگر به این بیماری مبتلا نیستند چگونه میتوانند از آن پیشگیری کنند. بیمارانی که یکی از فاکتورهای خطر نامبرده را دارند، باید حداقل یک بار در سال به دندانپزشک مراجعه کنند تا ببینند آیا لثه هایشان سالم است یا خیر. بیمارانی که بیماری لثه دارند حتی اگر در گذشته به خوبی آن را درمان کرده اند باید حداقل دو بار در سال (و یا حتی بیشتر) به دندانپزشک برای چکاپ مراجعه کنند. این مراقبتهای پیشگیرانه بسیار موثر است. علاوه بر آن مراقبتهای خانگی نیز اهمیت زیادی دارد و باید بیماران با مراجعه به سایتهای دندانپزشکی اطلاعات کافی درباره سلامت دهان و دندان کسب کنند تا سلامت خود را به خوبی مدیریت کنند. در مرکز لیزر، ایمپلنت و زیبایی دکتر میرزائی مقالات بسیار زیادی در زمینه های گوناگون دهان و دندان ارائه شده است که نیازهای خوانندگان در زمینه کسب اطلاعات را براورده میسازد. همچنین انواع مختلف درمانهای دندانپزشکی در این مرکز ارائه می شود.
ایمپلنت و بیماری لثه:
ایمپلنت دندان پیشرفت بالینی قابل توجهی در دندانپزشکی بوده است. با این حال ایمپلنت نیز درست مانند دندانهای طبیعی ممکن است دچار مشکلات پریودنتال شود. دو بیماری در رابطه با ایمپلنت کاشته شده در دهان شناسایی شده است: 1) موکوزیت پری ایمپلنت که به التهاب لثه اطراف ایمپلنت گفته میشود که در آن تحلیل و کاهش استخوان دیده نمیشود. در این وضعیت بافتها قرمز و متورم بوده و خونریزی میکنند. 2) التهاب همراه با ترشحات چرکی و تحلیل رفتن استخوان. فاکتور خطر این دو بیماری مربوط به ایمپلنت، سابقه پریودنتیت، عدم رعایت بهداشت مناسب، سیگار، دیابت، فراتر رفتن چسب ایمپلنت از حاشیه روکش دندان، فاکتورهای ژنتیکی و فشار زیاد بایت می باشد. ایمپلنتی که  چند سال است در حال کار در دهان می باشد، ممکن است دچار پری ایمپلنتیت شود. گزارش شده است که 35 درصد از بیماران ایمپلنت دچار مشکلات لثه در اطراف ایمپلنت میشوند. درمان مشکلات لثه  اطراف ایمپلنت بسته به شدت مشکل ممکن است جراحی یا غیر جراحی باشد.

1  |  شفاگستر  |  بازدید: 1208