عوارض گرانولوماتوز وگنر:

گرانولوماتوز با پلی آنژئیت علاوه بر بینی، سینوس ها، گلو، ریه ها و کلیه ها، ممکن است بر روی پوست، چشم ها، گوش ها، قلب و سایر اندام های شما نیز تاثیر بگذارد.
عوارض ممکن است شامل موارد زیر باشند:
از دست دادن شنوایی
زخم های پوستی
آسیب کلیه
از دست دادن ارتفاع پل بینی ناشی از غضروف ضعیف
لخته شدن خون در یک یا چند ورید عمقی، معمولا در پا
چه کسی تحت تاثیر گرانولوماتوز وگنر با پلی آنژئیت (GPA) قرار می گیرد؟
گرانولوماتوز وگنر می تواند در تمام سنین رخ دهد. گروه های سنی که بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرند، بین سنین ۴۰ تا ۶۰ سال دارند. به نظر می رسد که این بیماری بر روی مردان و زنان به یک اندازه اثر می گذارد.
تشخیص گرانولوماتوز وگنر:
پزشک در مورد علائم و نشانه های گرانولوماتوز وگنر سوالاتی می پرسد، معاینه فیزیکی انجام می دهد و سابقه پزشکی را بررسی می کند.
آزمایش خون:
گرفتن آزمایش خون می تواند موارد زیر را مورد بررسی قرار دهد. آزمایش خون برای بررسی علائم التهاب مانند سطح بالای پروتئین واکنشی سی یا سرعت زیاد رسوب گلبول های قرمز که معمولا به عنوان یک میزان رسوب شناخته می شود. آزمایش خون برای بررسی آنتی بادی های سیتوپلاسمی آنتی نوتروفیل که در خون بسیاری از افراد مبتلا به گرانولوماتوز به همراه پلی آنژئیت ظاهر می شوند. آزمایش خون برای بررسی کم خونی زیرا کم خونی در افراد مبتلا به این بیماری شایع است. آزمایش خون برای بررسی اینکه آیا کلیه های شما به درستی مواد زائد را از خون شما فیلتر می کنند یا خیر.
آزمایشات ادرار:
آزمایش ادرار می تواند مشخص کند که آیا ادرار حاوی گلبول های قرمز خون یا پروتئین بیش از حد است، که ممکن است نشان دهنده این موضوع باشد که این بیماری بر روی کلیه های شما تاثیر می گذارد.
آزمایشات تصویربرداری:
تصویر برداری با اشعه X از قفسه سینه، سی تی اسکن یا MRI می توانند رگ های خونی و اندام های تحت تاثیر را نشان دهد. همچنین می توانند به پزشک کمک کنند تا ببینند که آیا به درمان پاسخ می دهید یا خیر.
نمونه برداری:
این یک نوع عمل جراحی است که در آن پزشک، نمونه کوچکی از بافت منطقه آسیب دیده را از بدن خارج می کند. نمونه برداری می تواند تشخیص گرانولوماتوز با پلی آنژئیت را مورد تائید قرار دهد.
درمان گرانولوماتوز وگنر:
از آنجا که گرانولوماتوز وگنر با پلی آنژئیت اغلب یک بیماری تهدید کننده زندگی است، با انواع داروهای قوی که به نظر می رسد نجات دهنده زندگی است، درمان می شود. داروهایی که سیستم ایمنی بدن را سرکوب می کنند، پایه و اساس درمان گرانولوماتوز وگنر با پلی آنژئیت را تشکیل می دهند. شدت بیماری در هر مورد جداگانه، بیانگر این است که چه نوع داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی باید مورد استفاده قرار بگیرد.
انواع داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن که در گرانولوماتوز وگنر با پلی آنژئیت استفاده می شود، دارای عوارض جانبی منحصر به فردی هستند. مبتلایان به گرانولوماتوز وگنر با پلی آنژئیت ، معمولا با کورتیکواستروئیدها همراه با دیگر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مانند سیکلوفسفامید (سیتوکسان) یا ریتوکسیماب (ریتوکسان) درمان می شوند. در بیمارانی که گرانولوماتوز وگنر با پلی آنژئیت شدت کمتری دارد، در ابتدا می توان از کورتیکواستروئیدها و متوترکسات استفاده کرد.
هدف از درمان، متوقف کردن تمام آسیب ها و جراحاتی است که در نتیجه گرانولوماتوز وگنر با پلی آنژئیت اتفاق می افتد. اگر فعالیت بیماری کاملا خاموش شود، به این حالت، بهبود بیماری گفته می شود. هنگامی که مشخص می شود که این بیماری در حال بهبود است، پزشکان به آرامی مقدار دوز کورتیکواستروئید را کاهش می دهند و در نهایت امیدوارند که آن را به طور کامل متوقف کنند.
گرانولوماتوز وگنر:
سیکلوفسفامید تنها تا زمان بهبودی (معمولا در حدود 3 تا 6 ماه) مصرف می شود و پس از آن زمان به یک ماده سرکوب کننده سیستم ایمنی دیگری مانند متوترکسات، آزاتیوپرین (Imuran)یا مایکوفنولات مفتیل (Cellcept) تبدیل می شود. طول مدت درمان با داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی ممکن است در بین افراد متفاوت باشد. در اغلب موارد، داروها باید حداقل به مدت 2 سال مورد مصرف قرار بگیرند و سپس به تدریج مقدار دوز مصرفی قطع شود.