کراودینگ و ارتودنسی:

کراودینگ به نامرتب بودن دندان ها و روی هم قرار گرفتن آن ها می گویند. کراودینگ اصلی ترین دلیلی است که افراد به علت آن به درمان ارتودنسی رو می آورند. این اختلال هنگامی اتفاق می افتد که فضای کافی در دهان وجود ندارد که تمام دندان ها را در خود جا دهد. به سختی می توان دندان هایی که این مشکل را دارند را نخ دندان کشید و تمیز کرد. کراودینگ اگر درمان نشود می تواند سبب بروز پوسیدگی دندان شود. بهتر است از هنگامی که دندان های دائمی در حال رشد هستند فرد تحت نظر پزشک باشد تا پزشک مطمئن شود که تمام دندان ها به درستی رشد می کنند بدون این که هیچ مشکل خاصی داشته باشند.

اسپیسینگ (فضا نگهدار بین دندان ها):

اگر فاصله بین دندان هایتان به طرز غیر طبیعی است، دچار اسپیسینگ هستید. وجود فضای زیادی بین دندان ها می تواند به اندازه کراودینگ مشکل ساز باشد. رایج ترین جایی که اسپیسینگ اتفاق می افتد بین دو دندان جلو است. البته می تواند هر جای دیگری هم اتفاق بیفتد. فضای اضافی بین دندان ها می تواند سبب بروز آماس و التهاب لثه و پوسیدگی دندان ها شود. چون در این صورت قسمت بیشتری از لثه در معرض باکتری ها قرار دارد.

مشکلات بایت:

منظور از بایت وضعیت دندان ها در هنگام بسته بودن فک ها است. مشکلات بایت شرایطی هستند که در آن دندان های دو فک به خوبی بر یکدیگر قرار نمی گیرند. به مشکلات بایت مال اکلوژن هم می گویند. مشکلات بایت روی ظاهر صورت و دندان هایتان تاثیر منفی می گذارد. انواع مختلفی از مال اکلوژن وجود دارند. اپن بایت هنگامی اتفاق می افتد که وقتی دندان های بالا و پایین را روی هم قرار می دهید، بین دندان های فک بالا و فک پایین فاصله وجود داشته باشد. آندربایت هم به شرایطی گفته می شود که دندان های بالا خیلی عقب و دندان های پایین خیلی جلو هستند. دیپ بایت که به آن اوربایت هم می گویند هنگامی است که دندان های بالا خیلی جلوتر از دندان های پایین هستند. بسیاری از افرادی که مشکلات بایت دارند دندان هایشان دچار ساییدگی زودهنگام می شوند و هنگامی که سنشان بالاتر می رود به اقدامات اصلاحی بیشتری نیاز دارند.

بیرون آمدن نامناسب دندان ها:

با افتادن دندان های شیری، دندان های دائمی رشد می کنند. بیرون آمدن نامناسب دندان ها هنگامی اتفاق می افتند که تنها قسمتی از دندان بیرون می آید یا دندان به طرز ناهنجاری رشد می کند. در این شرایط، متخصصان استفاده از بریس، الاینر و گاهی کشیدن دندان را پیشنهاد می کنند. در این شرایط امکان این که دندان گیر کند و حالتی به اسم ایمپکشن به وجود بیاید زیاد است. بهتر است که از حدود ۸ سالگی تحت نظر باشید چون در این سن است که ایمپکشن قابل تشخیص است و می تواند به موقع از آن پیشگیری شود.

گیر کردن دندان:

گاهی اوقات یک دندان نمی تواند به درستی رشد کند و بیرون بیاید چون در آرواره فضای کافی برای رشد وجود ندارد. معمولا این مشکل برای دندان های عقل پیش می آید و سبب بروز درد می شود. هنگامی که دندان ها روی هم باشند ممکن است که دندان های نیش هم گیر کنند. اکسپنشن زود هنگام دندان می تواند مانع از بروز این مشکلات شود. کشیدن به موقع دندان نیز می تواند مانع از بروز مشکلاتی شود که ممکن است بعدا پیش بیایند.