جراحی زیبایی پلاستیک:

با افزایش ثروت، افراد بیشتری رو به عمل جراحی زیبایی می‌آورند. جراحان از لیپوساکشن، عمل بینی تا کاشت مو و کشیدن پوست صورت، همه را می‌توانند ترمیم کنند. گرچه جراحی زیبایی به‌ طور روزافزون طرفداران بیشتری پیدا می‌کند ولی اغلب با تردید به آن نگریسته  می‌شود. بسیاری احساس می‌کنند که تحت عمل جراحی زیبایی قرار گرفتن عملی تقلبی، مصنوعی و شاید مستأصلانه باشد. گرچه گروه‌ های اجتماعیِ متفاوت به عمل زیبایی متفاوت نگاه می‌کنند ولی تصویر کلی در کشورهای غربی این است که کاشت مو و سفید کردن دندان اشکالی ندارد اما بزرگ‌ کردن سینه اظهارنظرهای منفی را به دنبال دارد.
جراحی زیبایی، تاملی بر یک پدیده ی رو به رشد:
طعنه‌ آمیز این است که همان افرادی هم که در این رابطه نگاه منفی دارند ممکن است کارهایی برای بهتر کردن قیافه خود کرده باشند. افراد ورزش کرده، خوب لباس می‌ پوشند، ریششان را می‌ زنند  و به آرایشگاه می‌ روند. بسیاری رژیم می‌ گیرند، آرایش می‌ کنند یا موهایشان را رنگ می‌ زنند. افرادی خال‌ های خوش‌ خیمشان را برمی‌ دارند و ارتودنسی‌ شان را بیشتر از آنچه از نظر پزشکی لازم است نگاه می‌ دارند. همه‌ ی این کارها برای یک دلیل است: قیافه برای ما مهم است. تصویر ما در آینه برای اعتماد به نفسمان مهم است و قیافه‌ ی بهتر برای ما در روابط اجتماعی شانس بیشتری فراهم می‌ کند. افراد خوش‌ قیافه به ‌نظر امتیازات عمومی بیشتری دریافت می‌ کنند: توجه بیشتری به آن‌ ها می‌ شود و رفتار بهتری با آن‌ ها صورت می‌ گیرد؛ مطالعات شواهد قوی یافته‌ اند که ما بر اساس جذابیت ظاهری به افراد ویژگی‌ های غیرقابل‌ مشاهده‌ ای مانند با اخلاق بودن، هوشمندی و مفید بودن نسبت می‌ دهیم. نتایج روشن هستند: افراد خوش‌ قیافه دوره‌ های مجازات زندان کوتاه‌ تری دریافت کرده و در طول عمر یک کارکن جذاب به‌ طور متوسط ۲۳۰۰۰۰ دلار بیش‌ تر از افراد معمولی پول درمی‌ آورد.
اگر قیافه این‌ قدر مهم است چرا افراد بیشتری خط مویشان را درست نمی‌ کنند، چین و چروک‌ هایشان را برطرف و شکمشان را کوچک نمی‌ کنند؟ هزینه‌ ی جراحی زیبایی از قبل کم‌ تر و خطرات سلامت آن هم کاهش یافته است. علاوه بر این به نظر می‌ رسد که نرخ رضایت از عمل زیبایی هم خوب است. نیکولاس پاپادوپولوس با افرادی که تحت عمل زیبایی قرار گرفته‌ اند مصاحبه نموده و دریافته که ۸۶ درصدشان از نتیجه راضی‌ اند: ۸۵ درصد دوباره همان عمل را انجام داده و ۹۴ درصد عملشان را به دیگران توصیه خواهند نمود. در «لذت‌ ها چگونه کار می‌ کنند»، پل بلوم استدلال می‌ کند که گرچه اغلب چیزهایی که برایشان پول صرف می‌ کنیم اثری کوتاه‌ مدت روی احساس بهتر در ما دارند، جراحی زیبایی اثری طولانی مدت روی سلامت گزارش‌ شده در افراد دارد.
اگر جراحی زیبایی مفید است چرا تردید کنیم؟
یکی از دلایلی که بسیاری ابراز کرده‌اند این است که جراحی زیبایی غیرطبیعی است: جراحی زیبایی دخالت مصنوعی در آنچه طبیعت در ما به وجود آورده است. از این دیدگاه، اگر پزشک، بینیِ شما را ترمیم کند، این بینی دیگر طبیعی نیست و ارزشش را از دست داده است. این نظر چقدر قانع‌ کننده است؟ احتمالاً از آنچه بسیاری می‌ پندارند کمتر قانع‌ کننده است، زیرا یک فرد خوش‌ بین در مورد فناوری یاد آوری می‌ کند که ما تمام مدت کارهای غیرطبیعی می‌ کنیم: عینک می‌ زنیم تا دیدمان را بهتر کنیم و سوار اتوبوس می‌ شویم تا حرکت را آسان‌ تر کنیم. لباس، نوعی بهبود مصنوعی برای پوست‌ است و رایانه، روزنامه، تلفن همراه، آنتی‌بیوتیک، عصا، واکسن و ساعت به‌ طور آماده در طبیعت وجود ندارند.
همه‌ ی این‌ ها ابداعات فناورانه‌ ی انسان‌ ها هستند. به نظر می‌ رسد اگر نخواهیم بگوییم که همه‌ ی این موارد بد یا بی‌ ارزش هستند پس باید بپذیریم که چیزهای مصنوعی لزوما بد نیستند و «طبیعی» و «غیرطبیعی» طبقه‌ بندی‌ های هنجاری‌ اند. البته ابداعات فناوری می‌ توانند خوب یا بد باشند و روشن است که فناوری‌ هایی، ممکن است نتایج بد به بار آورند ولی خوب و بد با طبیعی و غیرطبیعی متفاوت‌ اند. در واقع، فرد خوش‌ بین به فناوری خواهد گفت که غیرطبیعی اصطلاحی کلی مانند برچسبی است که ما برای چیزهای جدیدی که نسبت به آن‌ ها مظنونیم به کار می‌ بریم. پنجاه سال پیش کلیسای کاتولیک اعلام کرد که غیرطبیعی است که زنان هنگام زایمان مسکن استفاده کنند. برای اغلب ماها امروزه قابل قبول -شاید طبیعی- است که از مسکن هنگام زایمان استفاده شود؛ بنابراین به نظر می‌ رسد که برچسب زدن به جراحی زیبایی به‌ عنوان غیرطبیعی چندان به ما در استدلال برای اثبات یا رد ارزش آن کمکی نمی‌کند.
جراحی زیبایی، تاملی بر یک پدیده ی رو به رشد
یک استراتژی دیگر برای رد کردن جراحی زیبایی این است که آن را غیرمنصفانه و نوعی تقلب بدانیم. ساده‌ ترین نوع این ادعا این است که با جراحی زیبایی به خود امتیازی غیرمنصفانه می‌ دهیم. این ادعا در ابتدا جذاب است زیرا جراحی زیبایی به برخی برتری‌ای در ظاهر می‌ دهد که دیگران ندارند. مشکل این ادعا این است که تصور میکند جراحی زیبایی جایگزین انصاف است در حالی که جایگزین شانسی ژنتیک است. ویژگی‌ هایی که زیبا تلقی می‌ شوند به طور نا همسان میان افراد توزیع شده و هیچ یک از ما کاری برای اینکه شایسته‌ ی ترکیب ژنتیکی‌ مان باشیم نکرده‌ ایم. به همین دلیل به نظر نمی‌ رسد که جراحی زیبایی میزان بی‌ انصافی را در جهان افزایش ‌دهد:  چون اکثرا توسط افرادی که زیبایی کمتری دارند مورد استفاده قرار می‌ گیرد، پس هم چون ابزاری برای رسیدن به انصاف بیشتر است؛ شانسی برای افرادی که به ‌طور بیولوژیکی «نداشته‌اند» تا «داشته باشند».
نوع پیچیده‌ تری از این استدلالِ تقلب می‌ گوید که جراحی زیبایی مانند ایستادن در استادیوم برای بهتر دیدن مسابقه‌ فوتبال میان تماشاگران است: اگر بایستید سود می‌ برید اما به ضرر تمام افرادِ اطرافتان است و اگر همه بایستند هیچ کس سود نخواهد برد. این منطق به نظر برای جراحی زیبایی کاربرد دارد، زیرا گرچه شما از بهبود قیافه‌ تان سود می‌ برید اما این کار را با هل دادن دیگران به جایگاه پایین‌ تر انجام می‌ دهید  و اگر تمام افراد قیافه‌ شان را بهبود بخشند دیگر هیچ کس سود نخواهد برد. چگونه می‌ توان پاسخ این گفته را داد؟ یک پاسخ محتاطانه چنین است: هل دادن افراد به جایگاه پایین تر در استادیوم با جراحی زیبایی بی ارتباط است، و از این رو دلیل محتاطانه‌ ی خوبی برای انجام آن دارید.
 پاسخ دیگر رد کردن نسبی بودن زیبایی قیافه – به‌ گونه‌ ای که از تمثیل استادیوم بر می‌ آید – و تاکید بر وجود عامل مطلقی در زیبایی است. این دیدگاه تا حدی معقول‌ است، زیرا به نظر می‌ رسد که یک گروهِ مجزا از افراد خوش‌ قیافه بیشتر از یک گروهِ مجزا از افراد بد قیافه از خود راضی‌ اند. به نظر می‌ رسد که زیست‌ شناسیِ ثابتی به ما می‌ گوید که چه چیز خوب و چه چیز بد است و حتی اگر جراحی زیبایی موجب تورم شود، سود آن از تورم مهم‌ تر است. یک راه برای بیان این موضوع این است که بگوییم بالا بردن زیبایی بازی برد- باخت نیست (طوری که فرد تنها در صورتی برنده می‌ شود که دیگری ببازد)، بلکه بازی‌ ای است که همه می‌ توانند در آن بهره‌ مند شوند. اگر این درست باشد شما می‌ توانید جهان را با جراحی زیبایی به‌ طور کلی جای بهتری کنید. پاسخ سوم این است که جراحی زیبایی از نظر انصاف فرق چندانی با دیگر راه‌ های بهبود قیافه مانند خوب لباس‌ پوشیدن، برطرف کردن آکنه یا حتی لبخند زدن و طرز ایستادنی خوب، ندارد. چطور است که ماهیت جراحی عمل زیبایی آن را غیرمنصفانه‌ تر از دیگر انواع بهبود می‌ کند؟
 اگر تفاوتِ انصافی را کنار بگذاریم جراحی زیبایی بدتر از خوب لباس پوشیدن و یا حتی لبخند زدن و طرز ایستادن نیست. چنین دیدگاهی این استلزام – که در بدو امر درست بودن آن مسلم به نظر نمی آید – را در نظر دارد که هر بهبودی بد است. این غیرقابل‌ قبول است زیرا بهبود جهان را بهتر می‌ کند نه بدتر. در صورتی که نخواهیم همه‌ ی بهبود ها را به دلیل ترس از اینکه موجب صدمه به بقیه می‌ شود کنار بگذاریم -‌و در صورتی که داشتن ظاهر بد به طور عمدی را ارزش ندانیم- به نظر می‌ رسد که اعتراض به بی‌ انصافی، دلیل کافی برای رد جراحی زیبایی فراهم نمی‌ کند.

1  |  برترینها  |  بازدید: 1300