محل قراردادن پروتز سینه:

الف) زیر غده: در این روش پروتز زیر بافت سینه و روی عضله سینه ای بزرگ (پکتورالیس ماژور) قرار داده می شود.
مزایای این روش: شکل گیری سینه ها بهتر است . خطر جابه جایی پروتز به سمت خارج به خاطر فشار عضله سینه ای و خطر بدشکلی شینه در اثر انقباض عضله سینه ای ، کمتر است.
معایب این روش: پوشش بافت سینه در قسمت فرقانی و داخلی کافی نیست.میزان انقباض کپسولی و نیاز عمل مجدد ناشی از آن در این روش بیشتر است. احتمال تداخل با ماموگرافی بیشتر است.احتمال ایجاد حالتی به نام synmastia(چسبیدن پروتزهای دوطرف به یکدیگر) و باریک شدن قابل توجه فاصله بین دو سینه در این روش بیشتر است.
ب) ساب فاسیال (زیر فاسیا): در این روش پروتز زیر بافت سینه و فاسیای عضله و روی عضله سینه ای بزرگ قرار داده می شود. درهیچ مطالعه علمی معتبر مزیت ثابت شده ای برای روش زیر فاسیا در مقایسه با روش زیر غده ای گزارش نشده است.
ج) رتروپکتورال نسبی (زیر عضله ای نسبی): در این روش پروتز، زیر عضله سینه ای بزرگ قرار داده می شود و تمام اتصالات تحتانی عضله در ناحیه چین زیر سینه ای حفظ می شود.
مزایای این روش: پوشش خوب بافت نرم را در این دراز مدت برای پروتز فراهم می کند. تداخل کمتری با ماموگرافی دارد. احتمال مشاهده پروتز در قسمت داخلی و فوقانی کمتر است . احتمال جابه جایی پروتز به سمت پایین هم کمتر است.
معایب این روش: به علت فشار ناشی از قطع نشدنی اتصالات تحتانی عضله، احتمال جابه جایی پروتز به سمت بالا وجود دارد و با هر بار انقباض عضله سینه ای بزرگ احتمال بدشکلی نمای سینه وجود دارد. درد بعد از عمل، در مقایسه با سایر روش ها بیشتر است.
د) دوگانه (dual plane): در این روش پروتز در قسمت فوقانی زیر عضله سینه ای بزرگ قرار می گیرد و چون در این روش اتصالات تحتانی عضله در مسیر چین زیر سینه ای قطع می شود، قسمت تحتانی عضله به سمت بالا جمع می شود و در نتیجه پروتز در قسمت تحتانی در زیر بافت سینه قرار می گیرد. در این روش اتصالات عضله سینه ای بزرگ به استخوان جناغ قطع نمی شود.