بررسي مبتلايان به سرگيجه:

سرگيجه در تمام كشورها شايع بوده و بسياري از بيماران به همين دليل به درمانگاه ها و بخش هاي اورژانس مراجعه مي كنند. اين علايم ناراحتي و اضطراب زيادي براي بيمار ايجاد مي كند. سرگيجه به دو نوع محيطي و مركزي تقسيم شده وافتراق اين دو از لحاظ باليني بسيار اهميت دارد. ارزيابي مسايل عروقي در سرگيجه بسيار مهم است و اولتراسونوگرافي داپلر به ميزان بالا در اين بيماران مورد استفاده قرار مي گيرد.
روش بررسي: اين مطالعه به روش گذشته نگر و به مدت سه سال بر روي پرونده هاي بيماران در بخش اورژانس و مغز و اعصاب در بيمارستان مصطفي خميني انجام شده است. مقياس ورود بيماران به مطالعه شكايت اصلي آنها هنگام ورود به بيمارستان بوده است. بيماران با شكايت سرگيجه، گيجي يا منگي و عدم تعادل انتخاب شدند و اطلاعات در زمينه علايم، عوامل خطرساز و خصوصيات آماري بيماران بصورت جداگانه ثبت گرديد.
يافته ها: در نهايت 332 بيمار در طول سه سال در مطالعه وارد شدند. (54%) 179 نفر از بيماران مونث و (46%)153 نفر مذكر بودند. شكايت اصلي در (55%) 183نفر گيجي و منگي، در (30%)101 نفر سرگيجه بوده و (15%)48 نفر از عدم تعادل وافتادن شكايت داشتند. سكته مغزي در (16%) 53 نفر مشاهده شد. در بين بيماران بدون ايسكمي مغزي شايعترين تشخيص ها شامل لابيرنتيت (19%) 53 نفر، سرگيجه وضعيتي خوش خيم (32%) 89 نفر و اختلالات الكتروليتي و متابوليك (49%) 137 نفر از بيماران راشامل شده است. اولتراسونوگرافي داپلر فقط در دو بيمار مبتلا به استروك شواهد غير طبيعي بودن را نشان داده است و در بيماران با ساير تشخيص ها يافته غير طبيعي مشاهده نشده است.
بحث و نتيجه گيري: اين مطالعه به ما نشان مي دهد كه سرگيجه محيطي شايعتر از نوع مركزي مي باشد. در ارتباط با افتراق بين اين دو نوع سرگيجه اشتباهات زيادي رخ مي دهد كه بعنوان يك هشدار جهت بهبود آموزش پزشكي در دانشگاه ها مي باشد. اولتراسونوگرافي داپلر فقط در موارد مركزي سرگيجه توصيه مي شود و ضرورتي در انجام آن در تمام بيماران وجود ندارد و همچنين اين روش كمكي به افتراق بين سرگيجه هاي محيطي و مر كزي نمي كند.